Bio-constructie en cultuurhistorie

Vrijdag 10 mei. Op de afgesproken tijd vertrekken we naar As Corcerizas. ´We´ is in dit geval Raquel (oud-collega die soms nog tijdelijk wordt ingehuurd), Lucas (lokale actieve vrijwilliger), Martin (stagiaire, ja die heeft Amigos da Terra ook, wist ik niet!) en ik.
Eerst rijden we naar een dicht bij As Corcerizas gelegen dorp om te tanken. Aangezien Raquel niet bevestigd heeft gekregen of we elkaar treffen in het dorp of in As Corcerizas, besluiten we in een café langs de hoofdweg iets te drinken. We kunnen zo de bus voorbij zien komen en volgens Raquel is er nog tijd om rustig aan te doen. Even later zien we de bus met 50 kilometer per uur voorbij komen. Wij rennen richting de auto en zetten ‘de achtervolging’ in. Gelukkig is een bus altijd een logger voertuig dan een auto. Na enige tijd zien we de bus voor ons rijden. Als de afslag naar As Corcerizas is bereikt, toeteren we of we erlangs mogen. De chauffeur kijkt wel even verbaasd op, maar dat negeren we lachend.
Het laatste stuk van de route is namelijk een smalle asfaltweg die overgaat in een onverharde weg vol met kuilen. Daar kun je onmogelijk een bus passeren.
Ondertussen lach ik om de idiootheid van de situatie: wij die de achtervolging inzetten op de mensen die een activiteit komen volgen. Het is wel een heerlijk goed voorbeeld van improviseren en leven-in-het-nu. Raquel is daar heel goed in (haar eigen woorden).
Als we bijna bij het centrum zijn, passeert voor onze auto nog een ree. Wat ongelofelijk gaaf om dat dier zo dichtbij te zien! Hij verdwijnt in het bos, maar niet voordat hij vanaf een veilige afstand onze auto gadeslaat.

Ik mag het welkomstspel voor de 14 en 15 jarige jongeren voor mijn rekening nemen. Van te voren heb ik een spel bedacht (Dank voor je hulp, Heger!). In de praktijk is het binnen 2 minuten gedaan, omdat ik toch niet zo goed blijk te zijn in improviseren. De jongeren moeten de bewegingen die ik voordoe herhalen. Ik probeer nog de variant dat een van de jongeren zelf een beweging maakt en de anderen dat moeten herhalen, maar daar is geen animo voor. Ik denk dat ik het wel snap, die keuze was teveel gevraagd: in een onbekende omgeving als puber ten overstaan van je klasgenoten een beetje rare bewegingen gaan doen. Wanneer ik constateer dat dit niet werkt, maak ik zelf nog maar een paar bewegingen.
Wat wel goed ging: ik heb met mijn stem geprobeerd de jongeren te motiveren en het begin en eind’praatje’ op deze manier duidelijk overgebracht. Aangezien ik niet altijd een ster hierin ben, ben ik blij dat ik dit op een rustige manier kon overbrengen. Gelukkig maar, want ik hoop dat dit niet de laatste keer is dat ik voor een groep jongeren sta.

De collega’s nemen de activiteit daarna over, want ik ben er eigenlijk alleen mee om te kijken hoe een activiteit in As Corcerizas in zijn werk gaat. Eerst krijgen de jongeren een presentatie over bio-constructie. Daarna moet de theorie in de praktijk worden bekeken: loop over het terrein en bekijk de gebouwen, vraag je af welke materialen gebruikt zijn, waarom de gebouwen op deze manier gebouwd zijn en uit welke richting de zon komt (gebruik kompas). Terwijl de jongeren bezig zijn, is mijn taak om foto’s van de groep en de gebouwen te maken. De camera van AdT is na 4 foto’s al leeg, maar gelukkig heb ik mijn eigen camera ook mee.

Na de nabespreking, begint het tweede deel van deze dag: een landschappelijke en cultuurhistorische wandeling. Raquel legt eerst een aantal afspraken uit. Gedurende de wandeling zijn er een aantal stops waarin Raquel en Lucas iets vertellen over de omgeving.
Tijdens de wandeling zien we weer dieren, dit keer koeien. Het wildrooster wat we passeren is niet erg koevriendelijk, want de gaten tussen de balken zijn zo groot dat een mens er gemakkelijk met 1 been in past.
Ik maak ook hier weer foto’s en raak nog even met een jongen van een jaar of 14 in gesprek. Ik vertel over Nederland en wat ik van Galicië vindt. Ook wil hij weten of ik een broer of zus heb. Die vraag is niet bijzonder, maar ik vind het leuk om te ontdekken welke vraag een jongere stelt om met een voor hem onbekende (uit een ander land) persoon in gesprek te raken. De vraag vind ik overigens heel logisch, familie is universeel.

Het doel van de wandeling is het dorp Robeadeiro. In het dorp krijgen de jongeren een les over cultuurhistorie. Ze moeten vragen beantwoorden zoals ‘Waarom is er een oven in dit dorp?’ ‘Hoe oud is de oudste en jongste bewoner?’ ‘Welke materialen zijn gebruikt in de bouw van de huizen?’

Terwijl de jongeren aan de slag gaan, gaan Raquel, Martin en ik nog even een route uitstippelen voor een aankomende activiteit met kinderen van een jaar of 9. Lucas vertelt aan de groepjes jongeren het verhaal dat hoort bij de oven in het dorp.
Interessant detail: de oude mensen van het dorp die we tegenkomen, zeggen tegen me dat ik mijn mond open moet doen en moet praten. Hmm nou ik zou even niet weten wat ik aan die mensen moet vragen?? (Dat overvalt me nou heel vaak…. Ligt dat nou aan mij?) Ik ben vandaag niet in de stemming voor ‘social talk’, het observeren is genoeg. Vind het wel grappig dat we nog even die route gaan zoeken. Improviseren is Raquel erg goed in!
Als laatste de evaluatie van de vragen voordat het tijd is om naar huis te gaan. Erg leuk, want de jeugd is enthousiast. Ik zie dat de jongeren elkaar liggen, er heerst een fijne sfeer binnen de groep.

In de auto terug naar Ourense nog even met Raquel gepraat over EVS en de rol van vrijwilligers in de organisatie. Ook gevraagd of er ook activiteiten met het thema afval in As Corcerizas zijn. Voorstel gedaan dat een EVS vrijwilliger een workshop kan doen ver afval. Het eerste probleem is de taal: als je net aankomt, spreek je nog geen Spaans. Dat kost aardig wat maanden om het een beetje onder de knie te krijgen. Bovendien is er het probleem van geld, want wie betaalt de bus/trein als je in een dorp of andere stad een workshop wilt houden?
Persoonlijk vind ik het jammer dat er geen mogelijkheid is om meer actief deel te nemen aan de activiteiten die worden georganiseerd, maar misschien had ik eerder aan moeten geven dat ik die mogelijkheid wel zag zitten. Overigens heb ik dat aangekaart bij Maria, maar er werd gezegd ‘oh maar daar hebben we de mankracht niet voor’. Blijkbaar is die verantwoordelijkheid niet geschikt voor een EVS vrijwilliger. Of ik heb me niet goed laten informeren en van de mogelijkheden die er zijn gebruik gemaakt.
Dat laatste zou best wel eens kunnen kloppen, maar dat geeft geen gevoel van spijt. Het is gegaan zoals het gegaan is en ik heb desondanks enorm veel geleerd. Dan maar minder werkervaring, maar neem ik in mijn rugzak heel wat meer levenservaring mee terug naar Nederland. Dat is ook erg belangrijk!