Bomen planten

Zaterdagochtend ga ik in de auto van Dorrio en nog een tweede auto met andere vrijwilligers op weg naar As Corcerizas: we gaan bomen planten. Leden van het Rode Kruis doen ook mee. Wanneer we na een koffie rondje aan de slag gaan, hebben de leden van het Rode Kruis al ongeveer de helft (500 dus) van de bomen geplant.

Een lid van het bestuur van Amigos da Terra Santos geeft ons een snelcursus bomen planten. Bij de groep van het Rode Kruis is een bejaard echtpaar dat ons aanspoort aan het werk te gaan: ‘zo moeilijk is dat bomen planten toch niet’ volgens hen.

Het lijkt heel gemakkelijk, “even” een boompje van nog geen meter hoog in de aarde planten. De werkelijkheid is toch anders heb ik zelf ervaren. Bij het eerste boompje schiet het bejaarde echtpaar mij te hulp, pakt het dennenboompje en doet voor hoe simpel het is. Ik kan mijn ergernis onderdrukken door tot 3 te tellen en ze maar hun gang te laten gaan. Later kan ik mijn ergernis ventileren bij een andere jongere die ook voor het eerst dit doet. Sommige mensen willen gewoon niet leren en zijn eigenwijs. Wanneer de Rode Kruis groep weg is, moeten de hele rij boompjes die het ouder echtpaar heeft geplant, opnieuw worden geplant. Santos legt het uit: een boom is net een kind, beiden moet je de eerste 5 jaar van hun leven goed verzorgen, daarna gaat het ‘vanzelf’. Wanneer je deze boompjes zou laten staan, gaan ze over een paar maanden dood. Op deze manier creëer je natuurlijk geen nieuw bos!

Na een lunchpauze gaan we nog even enkele boompjes (her)planten. Ik heb er uiteindelijk 3 zelf geplant en hetzelfde aantal herplant. Niet een erg hoge score, maar ik ben blij dat diegene die ik heb geplant in ieder geval stevig staan en kunnen groeien.
Daarna nog naar een ander deel van de berg om een aantal exemplaren van een andere soort boom (type weet ik niet) te planten. Ze worden op ongeveer 3 meter afstand van elkaar geplant. Je maakt een gat horizontaal tegen de berg op, stopt het boompje erin, gat weer dicht en legt dan een aantal takken ter versteviging ervoor om erosie (=wegspoelen van de aarde) te voorkomen. Het hoeven maar een stuk of 10/15 boompjes te zijn, want de tijd doet de rest. De zaden van de bomen zorgen er na 50 jaar voor dat er op dat deel van de berg een heel bos ontstaat. Het is dus niet nodig om meer te planten.

Wanneer we na dit tweede plant moment een bergpad kiezen denk ik nog dat we gewoon een andere route naar As Corcerizas nemen. Als Dorrio dan ook nog zegt: “de route is niet lang, we moeten hier even de hoek om naar een wandelpad en dan zijn we alweer bijna in As Corcerizas” geloof ik dat in eerste instantie meteen. Later realiseer ik me dat de gewoonte van Spanjaarden om een tijdindicatie te geven die niet klopt in deze situatie ook geldt. Dat “even” werd 3 uur later... De route is echter prachtig. We moeten een beetje laveren door het water en langs struiken, we zien ijs en sneeuw, ik geniet! Ik baal er echter van dat ik de uitleg van Santos over wat er in de omgeving te zien is niet vaak begrijp. Van veel specifieke Spaanse/Galicische woorden weet ik de betekenis niet van, maar ik laat het maar zo. Dat niveau Spaanse conversatie heb ik gewoon nog niet. Wel leuk: ik zag varens staan langs het water (ik heb nog iets onthouden van de ecologieles haha), stelde daar een vraag over en nu weet ik het Spaanse woord: alecho.
We bezoeken nog een huis op een uitkijkpunt vanwaar je de hele (berg)omgeving kunt zien. Dit huis is een van de velen om in de zomer branden te spotten. Helaas zijn de medewerkers niet altijd snel genoeg ter plaatse om de brand te kunnen blussen.

Op zijn Spaans duurt het uiteindelijk nog een half uur voordat we vanaf As Corcerizas richting huis vertrekken. Spontaan wordt besloten om nog met zijn allen in het dorp bij As Corcerzas als afsluiting een drankje te doen. Het is inmiddels 7 uur s’avonds en eigenlijk zijn Florence en ik moe en willen naar huis. Maarja, tegen die Spaanse relaxheid en het leven-in-het-nu kunnen we geen ‘nee’ zeggen. Dus toch nog even een drankje doen en dan met een voldaan gevoel naar huis!