Olijfolie, Romeinen en een camino

Zondag 25 februari. Ik ga met een wandelgroep mee. De organisatrice Chelo ken ik via een van de leraressen van mijn beide trainingen in Santiago en Malaga. De lerares heeft ons met elkaar in contact gebracht, omdat we beiden iemand zochten voor een Engels-Spaanse taal uitwisseling.

Op het programma staat eerst een bezoek aan het dorp Quiroga: er is een demonstratie hoe op authentieke wijze olijfolie gemaakt wordt. Dit gebeurt met een ezel die de maalstenen in beweging brengt die de olijven pletten. (Overigens was er vroeger geen geld voor een ezel. Daarom werd het werk door mankracht gedaan. De ezel is er nu waarschijnlijk alleen voor de demonstratie.) Daarna gaat de olijvenprut op een rieten schaal. Laag voor laag wordt er zo een stapel gemaakt. Een houten pers doet de rest. De olijfolie productietijd is in december en januari. In Galicië zijn maar enkele plaatsen waar op kleine schaal olijfolie wordt geproduceerd. Wil je grootschalige productie, dan moet je daarvoor naar Andalucië.

Na de demonstratie kijk ik nog even naar een Galicische folkore dansgroep. De kinderen dansen in typische folklore kleding. Galicië werd vroeger overheerst door de Kelten. Deze invloed is terug te vinden in de muziek: een van de instrumenten die worden gebruikt is de doedelzak. Ook zijn er kramen waar je niet alleen de olijfolie, maar ook licor, brood en houten keukengereedschap kunt kopen. Als echte Nederlander koop ik niets, maar proef ik wel van alle hapjes die gratis worden aangeboden ter bevordering van de verkoop.

Deel twee van deze dag staat in het teken van een wandeling van in totaal 9 km naar het dorp Montefurado. Bij dit dorp zochten en vonden de Romeinen goud. Grappig detail: dit gebied stond al op mijn verlanglijstje om te bekijken (toeristische natuur trekpleister), maar ik had geen auto om er te komen. Via de wandelgroep heb ik nu wel de mogelijkheid.
De route voert ons via een stukje van de Camino van Santiago die via Portugal loopt. (Er zijn 5 camino's, de meest gelopen en bekendste is de Franse route.) De omgeving is prachtig: diep ingesneden rivieren (de Mino kruist hier een andere rivier, de Sil) met hoge beboste bergen. De weg zelf is totaal niet idyllisch, want praktisch de hele route lopen we over asfalt.
Bij het dorp aangekomen bekijken we de kerk. Het dorp lijkt bijna verlaten op een paar kippen en een enkele arbeider in het veld na. De inwoners zijn verhuisd en laten hun huis achter tot het een ruïne is geworden. Dit is een normaal beeld in Spanje en andere Zuid-Europese landen. Zoiets zul je echter nooit in Nederland aantreffen.

Onze volgende bestemming: een tunnel die de Romeinen uit een berg hakten. Ze veranderden hierdoor de loop van de rivier. Geen idee hoe ze dat deden, maar een deel van de loop van de rivier werd afgesneden, de tunnel gemaakt en daarna stroomde de rivier door de tunnel. We bekijken deze tunnel van beiden kanten. Dat levert ons nog een mooie wandeling op. Daarna nog even met de auto’s naar boven om het dorp Montefurado, de tunnel en de rest van de omgeving van grotere hoogte te bekijken.
Ter afsluiting gaan we met zijn allen nog wat drinken in een ander dorp. Dit dorp heeft een mooi kasteel wat we nog even bekijken.

Het mooiste moment van een dag als deze is aan het eind van de dag: ik voel me heerlijk gezond moe en tevreden na een hele dag in de buitenlucht te hebben doorgebracht.

P.S. Ik wil even van de gelegenheid gebruik maken om alle reactie-schrijvers te bedanken voor alle complimenten steeds maar weer!!! Ik word er helemaal warm van als ik ze lees!! Blijf ze schrijven, zou ik zeggen. ;-) Ook bedankt aan alle stille lezers, fijn dat mijn verhalen worden gelezen!

P.P.S. Foto's bij verhaal Scouting zijn toegevoegd.