Scouting

Zaterdag 23 februari. Vandaag staat in het teken van ‘denken aan scouting’. Scouting wordt in het Spaans vertaald als ‘escutismo’. De scoutinggroep van Anita (mijn lerares Spaans) en een andere scoutinggroep in Ourense organiseren samen een activiteit. De groep waartoe Anita behoort heet Xérmolo. De vertaling van dit Galicische woord betekent zoveel als ‘het eerste stekje van een plant die gaat groeien’. Alle scoutinggroepen over de hele wereld hebben namen die gerelateerd zijn aan de natuur. Zo betekent de naam van mijn scoutinggroep Yggdrasilstam uit mijn Wageningen studententijd ‘ieder scoutinglid is als een tak van een boom en samen vormen wij de boom. Iedere keer als er een nieuw lid bijkomt, groeit de boom weer verder’.

In mijn Yggdrasilstam sweater met bijhorende das verschijn ik op de afgesproken tijd op het grote centrale plein van Ourense. Net als de andere begeleiders krijg ik een opdracht: op een plek in de stad moet ik wachten tot de groepjes kinderen mij bezoeken en ze een opdracht geven. Mijn wachtpost is bij de kerk ‘Santa Maria’. Deze kerk bevindt zich vlak naast het gemeentehuis dat op het grote centrale plein ligt. De bedoeling is om creatief te zijn en iedere keer iets anders te bedenken.
Ik denk na over wat het handigste is: het ontbreekt me aan Spaanse (scouting)woordenkennis om een kennisspelletje te doen. Daarom kies ik ervoor de kinderen fysieke opdrachten te laten doen. Ik houd in mijn achterhoofd dat het belangrijk is dat de kinderen samen werken en elkaar helpen. Die waarden heb ik ooit als kind bij scouting geleerd en in een belofte bij toetreding tot de scouting beloofd me hieraan te houden. Ik herinner me dat nu weer en vandaar mijn keuze voor dit type opdrachten.

Deze waarden zie ik gelijk terug wanneer het eerste groepje aankomt. Een meisje vraagt of ze haar schoenveter mag vastmaken. Wanneer haar het zelf niet goed lukt, schiet een ander meisje haar te hulp. De kinderen krijgen de opdracht ‘bokje springen’. Aangezien ik geen flauw idee heb hoe dit in het Spaans heet, doe ik de oefening voor. Ik maak nog snel wat foto’s en de kinderen krijgen als de opdracht goed is uitgevoerd een papiertje van mij mee met een tekst erop.
Van het tweede groepje wil een jongen weten uit welk land ik kom, want ‘ik spreek toch met een accent’ (Goh… ;-)) De tweede vraag is logisch: bij welke scoutinggroep zit jij? ‘Die kleur das van jou ken ik niet’. Ik zeg dat ik ooit ook een das (=panelo) had in kleuren als die van hen toen ik zelf als kind bij scouting zat. Groep twee kwam vlak na de eerste, wat mij geen tijd gaf om na te denken over een andere opdracht. Ik laat ze hetzelfde doen. Het derde groepje laat ik ‘kruiwagen’ doen. Dat gaat erg snel, want ze zijn maar met zijn 3en.
Voor laatste groepje heb ik tijd om een andere opdracht te bedenken: een persoon moet worden opgetild met hulp van de anderen. Ik doe voor hoe ze hun handen kunnen houden, totdat ik me realiseer dat ik ze zelf moet laten nadenken. Daarna zeg ik: bedenk maar een manier om de andere persoon met zijn allen op te tillen. Dat wordt snel opgelost en in een rap tempo heeft ook deze groep een papiertje verdiend.
Tijdens het wachten op de groepjes vermaak ik me met foto’s maken van mezelf en de omgeving. Ik spot zelfs de (voor mij) eerste 2 pelgrims van dit jaar die het centrale plein doorkruisen.

Na de opdrachten verzamelen we weer op het centrale plein en moeten de kinderen in dezelfde groepjes hun teksten op de papiertjes lezen en erover praten. Daarna worden er vragen gesteld die gezamenlijk beantwoordt worden. Een fotograaf van het dagblad ‘Faro de Vigo’ schiet een foto van onze groep. Ik heb weer eens de krant gehaald dus, zelfs als ik niet aan het werk ben voor Amigos da Terra!

Met een deel van de leiding gaan we gezamenlijk eten. Daarvoor gaan we in 2 auto’s naar een dorp in de bergen net buiten Ourense. Het huis (waarvan we de benedenverdieping gebruiken) wordt bewoond door een familie. Ik vind het een prachtig huis: dikke stenen muren, een houten balken plafond en houten raamkozijnen. Voor het eten wordt er een gebed uitgesproken, speciaal voor mij in Castellano. De christelijke oorsprong van de Galicische scoutinggroepen is niet alleen in het gebed zichtbaar. Ik zie namelijk kinderboeken liggen die uitleggen wie Jezus is. Wanneer ik ernaar vraag blijkt dat de scoutinggroepen hun christelijke oorsprong overbrengen op de kinderen. Uit eigen ervaring weet ik niet meer zeker of wij ook altijd een gebed voor het eten moesten opzeggen. Ik weet wel nog dat we als groep een standbeeld (van WOII) hadden geadopteerd waar we elk jaar een bloemenkrans bij neerlegden.

Ik voel me echter volkomen op mijn gemak in dit gezelschap. Nu weet ik weer hoe fijn het is om ergens deel van uit te maken en je daarvoor in te zetten. Ik ontmoet tijdens mijn tijd hier zoveel verschillende mensen en ‘je ergens voor inzetten’ is een begrip dat niet echt bij de Spaanse cultuur hoort. Een jongeman legt mij het als volgt uit: Spanjaarden willen met de minste moeite, het hoogst mogelijke bereiken. Achter deze gedachte zit ook de deelname aan de Spaanse loterij.

Een andere kwestie waar we over spreken: het belang van iets bezitten in de Spaanse cultuur. Vroeger was het land dat je bezat en doorgaf aan je kinderen en tegenwoordig is het een huis. De Spaanse onroerendgoedmarkt zit echter anders in elkaar dan bijvoorbeeld de Nederlandse. Een aantal tientallen jaren terug (datums ben ik niet goed in) is Spanje begonnen met de huizenmarkt te stimuleren. Heel veel families kochten een huis zoals dat in deze cultuur gebruikelijk is. Ze konden dit huis doorgeven aan hun kinderen of doorverkopen. Gevolg: een grote toename van huizenbouw in heel Spanje. De banken gaven hypotheken die hoger waren dan de waarde van de huizen, omdat ze dachten dat deze markt wel bleef groeien. Er is echter een limiet aan de vraag- en aanbodmarkt. De mensen konden hun huizen niet meer betalen. Gevolg: in de huidige crisistijd staan er 1 miljoen(!) huizen/appartementen leeg. Bovendien speelt er nog iets anders: wanneer iemand een appartement wil huren, heeft de eigenaar van het gebouw volgens de wet meer rechten dan diegene die erin woont. De eigenaar heeft de mogelijkheid de huurders van de een op de andere dag op straat te zetten of voorzieningen in het appartement niet goed te regelen.
Ook is het normaal in Spanje om als jongere tot je 30ste bij je ouders te blijven wonen. In andere landen ligt de leeftijd van zelfstandigheid veel lager. In de huidige crisistijd is deze situatie nog verslechterd. Het normale straatbeeld is dat er heel veel jongeren zijn, die zonder werk en huis, noodgedwongen zo lang mogelijk bij hun ouders blijven wonen.
Ik vind het erg interessant om over aspecten van de Spaanse cultuur in het dagelijkse leven te horen.

P.S. Foto’s volgen nog. Die kan ik nu niet toevoegen met de kwakkelende verbinding hier in huis.