De begrafenis van een sardine

Samen met Dorrio en Florence ga ik woensdagavond kijken naar een typisch stukje cultuur uit Ourense. De afsluiting van carnaval wordt hier op een speciale manier gevierd. Er is een optocht door de straten van Ourense.

Vooraan een wagen met een grote sardine erop gemaakt. Ut die wagen klinkt een huilende vrouwenstem die roept dat de mensen langs de kant moeten huilen voor de sardine. Daarna volgen de mensen, in het zwart gekleed en met theelichten in de hand. Er zijn ook mensen die deze optocht aangrijpen om te protesteren tegen de regering. Ik zie bijvoorbeeld iemand met een masker van het hoofd van Merkel (de enige die ik herken, zo goed ben ik niet met politiek en al helemaal niet met de Spaanse.) Wij sluiten ons aan bij de stoet.

Op het centrale plein begon de optocht en daar eindigt hij ook weer. Daar kijken de mensen onder de klanken van Era naar het in brand steken van de sardine. Er vliegen wat vuurpijlen bij de wagen van de sardine in de lucht. Ik meen dat het nu afgelopen is, maar dat is niet zo. Op het dak van het gemeentehuis wordt nog 10 minuten lang prachtig siervuurwerk in de kleuren rood en groen afgestoken. (Dat mag wat kosten, denk ik bij mezelf)

Ik kom er niet achter wat een sardine te maken heeft met carnaval. Laat ik het er maar op houden dat het een gebruik is, net als het haring happen in Nederland op Aswoensdag.