Spaanse taalontwikkeling

Een onderwerp waar ik eigenlijk nog helemaal niets over geschreven heb: hoe is het met het leren van het Spaans?

Ik kan zeker zeggen dat ik een ontwikkeling heb doorgemaakt sinds de 4 maanden dat ik hier nu ben. De eerste tijd (zeg de eerste maand) gebruikte ik enkel de tegenwoordige tijd, ook wanneer ik iets wilde vertellen over iets wat gebeurd is in het verleden. Ik moest ook heel veel nadenken hoe ik iets ging zeggen. Dat ging dan ongeveer als volgt: Ik ... (pauze) ... weet niet ... (pauze) ... hoe ik ... (pauze) ... het zeggen moet. Na 10 minuten had ik mijn zin geformuleerd. Carla en Markus hun standaardreactie was: Wat zei je nou in het begin?

Carla maakte een keer de opmerking dat ik vanaf het begin al graag wil leren. Ik vraag gelijk wanneer ik iets niet weet en probeer van een nieuw woord in mijn hoofd een beeld te maken om het makkelijker te onthouden. Niet dat het onthouden dan altijd lukt na het één keer gehoord te hebben, maar dat is een ander verhaal.

Het helpt ook dat Maria bijvoorbeeld al vanaf het begin mij altijd corrigeert wanneer ik iets verkeerd zeg. Markus praat standaard Spaans tegen mij, ook als ik een begrip niet begrijp, krijg ik uitleg in het Spaans. 99% van de tijd begrijp ik wat Markus zegt, maar soms niet. Meestal concludeer ik dan maar dat het niet erg belangrijk was, ik heb niet altijd zin om te vragen om uitleg. Carla weet minder woorden in het Castellano en gebruikt daarom vaker en sneller Engels. En soms krijg ik woorden geleerd die niet Spaans zijn. Zo zei Markus een keer ‘cuarto’ voor je eigen kamer en gebruik ik dat altijd, maar het ‘juiste’ woord is habitacion.

Wat me opgevallen is en ik erg grappig vind: heel vaak heb ik een woord opgezocht in het woordenboek of gehoord tijdens de Spaanse les en op een later moment op dezelfde dag heb ik dat woord nodig. De meeste keren herinner ik me de vertaling van het woord niet meer, maar ik vind het al heel wat dat ik dan onthouden heb dat het woord me bekend voorkomt.
Ook erg interessant: ik leer ook dingen door gewoon te luisteren en onbewust op te pikken. Zo gebruik ik nu ineens een woord vaker, omdat ik dat blijkbaar vaak iemand heb horen zeggen. En nog iets anders: ik begin dingen te onthouden en gebruiken zonder erover na te denken. Een voorbeeld: ik heb hier een mooi compact grammaticaboekje in het Nederlands. Daarin staat uitgelegd wanneer je ‘por’ en ‘para’ gebruikt. ‘Por’ gebruik je bijvoorbeeld als je zegt “Ik liep door deze straat”. ‘Para’ gebruik je echter als je bijvoorbeeld iets aan iemand geeft: “het cadeau is voor jou”. Ik kende niet alle ‘regels’ uit mijn hoofd, maar nu gebruik ik het ‘juiste’ woord zonder erbij na te denken, gewoon op gevoel.

Wat bijvoorbeeld makkelijk is aan de Spaanse taal: sommige woorden worden heel vaak per dag genoemd zoals ‘vale’ (=okee) en ‘entonces’ (betekent zoveel als: oké, dus… of ‘ik moet even ademhalen en dan ga ik verder met mijn verhaal’). De vertaling van veel woorden is af te leiden van het Engels en soms lijkt het woord op het Nederlands. Zo zocht ik tijdens de on arrival training naar het woord voor scout. Blijkt dat gewoon unaniem over de hele wereld hetzelfde woord te zijn! Ik schijn heel vaak de vertaling van een woord te vragen wat heel makkelijk te vertalen blijkt te zijn. Sommige woorden hebben meerdere betekenissen. Dat lijkt lastig, als een werkwoord bijv. 8 betekenissen heeft volgens mijn NLs woordenboek. Maar in de praktijk is het wel makkelijker. In het Nederlands hebben wij dan weer veel verschillende woorden bedacht.

De grammatica van werkwoorden is echter een ander verhaal. Ik weet nu bijvoorbeeld 2 verleden tijden. “Ik liep” en “Ik heb gelopen”. De regels die erbij horen weet ik wel, maar in de praktijk gebruik ik ze gewoon door elkaar heen, hoe het me uitkomt. Om iets te zeggen in de toekomst, gebruik ik de eenvoudigste vorm: Ik ga + werkwoord. Er zijn nog veel meer tijden en vormen, de grammatica is ingewikkeld. Ik ben blij dat ik mezelf nu redelijk kan redden met wat ik nu weet. Zoals mijn leraressen zeggen: ‘poco a poco’ (=beetje bij beetje). Mijn weg met het leren loopt gewoon niet van A naar B, maar heeft heel veel zijwegen, omwegen, aha-momenten en wat-was-dat-woord-ook-al-weer-momenten. Het is niet ‘beter’ of ‘slechter’ dan een taal leren via een officiële taalschool. Het is gewoon anders.

Bij dit verhaal moet ik wel een grote kanttekening plaatsen:
Ik bevind me in een omgeving met mensen die allemaal moeite doen langzaam te praten of zaken te herhalen. Wanneer ik naar Spaanse popmuziek (bijvoorbeeld een groep met de grappige naam ‘Het oor van Van Gogh’) via YouTube of naar de radio kan ik dat snelle praten niet bijhouden. Dan begrijp ik maar enkele woorden.
Volgens mijn lerares Anita kan ik straks na mijn Kerstvakantie in Nederland het snelle praten beter volgen. Uit eigen ervaring zei ze dat je hoofd dan even ‘vakantie’ heeft en er dan iets gebeurd in je hoofd: je hoofd past zich aan, assimileren heet dat geloof ik?
Ben benieuwd of dat ook bij mij gaat gebeuren. Ik zal het gaan zien.