14-N

Ik onderbreek de mooie humoristische vakantieverhalen van Oskar voor een serieuzer blog van mijn kant. Ik kan nu eenmaal niet humoristisch schrijven, dat laat ik liever aan anderen over. Je moet vooral doen waar je goed in bent, toch?


De economische crisis is een van de redenen die mij naar Ourense heeft gebracht. Ik wilde werkervaring opdoen en niet enkel banen beneden mijn niveau aannemen omdat er nu eenmaal geld moet worden verdiend om te leven.
Nu ik hier ben, begint de crisis (en de ernst ervan) in dit land voor mij zichtbaar te worden. Op 14 november 2012 is er een internationale stakingsdag afgekondigd. Landen rond de Middellandse Zee zoals Spanje Italië, Griekenland, Cyprus en Malta doen mee. Er zijn ook Noord-Europese landen die meedoen waaronder België.

De manifestatie in Ourense is indrukwekkend. Heel Ourense loopt mee. Het blijkt de grootste manifestatie te zijn in de geschiedenis van de stad. Ik loop mee met Amigos da Terra, we sluiten aan achter de rode vlaggen dragende arbeiderspartij (Spaanse PvdA).
Vooraan in de stoet rijdt een auto met microfoons. Veel mensen dragen spandoeken. Een jongetje houdt een bord vast waarop staat: "Wij willen meer leraren, meer doktoren en minder dieven.” Jonge meiden hebben fluitjes mee om het protest kracht bij te zetten. Er zijn ook vlaggendragers die een republiek willen: de vlaggen hebben de kleuren rood, geel en paars. Enkele knallen met heel veel rode rook doet een golf van schrik door de menigte gaan. Heel veel mensen maken foto’s. Wanneer we langs een van de banken komen, zet een groep mensen een lied in. Ze wijzen naar het gebouw van de bank en roepen dat het de grot van Ali Baba is (die heeft immers veel geld...). Op winkelramen hangen briefjes: ‘gesloten vanwege staking’. Wat op mij het meeste indruk maakt, is de betrekkelijke stilte waarin de stoet beweegt. Geen geweld (op die paar knallen na dan...) of geschreeuw, maar saamhorigheid.

We arriveren voor het gebouw van de deelregering. Daar beginnen verschillende sprekers drie kwartier lang in Gallego uit te leggen waarom deze manifestatie gehouden wordt. Wat ik ervan begrijp is dat de schuld van de crisis wordt gegeven aan de regering, politici en banken. Dat haal ik trouwens ook uit de teksten op de spandoeken (diegene die in Castellano zijn geschreven, de meeste zijn in het Gallego opgesteld). Ik luister naar welke zaken ze veranderd willen zien, o.a. meer werkgelegenheid en publieke gezondheidszorg. De andere landen die deze manifestatie in hun eigen land houden worden ook genoemd. Ik voel mij een buitenstaander (wat ik natuurlijk ook ben) met betrekking tot de situatie in Spanje, maar de crisis in het algemeen raakt mij ook. Ter afsluiting van de manifestatie wordt het Galicische volkslied ingezet.

De dagen erna zie ik foto’s in de kranten dat het niet alleen saamhorigheid was die dag. Mensen stalen bijvoorbeeld spullen en richtten vernielingen aan in de enkele supermarkt die nog open is. Er werden arrestaties verricht en er vielen gewonden. Tijdens het wekelijkse plastic tassen-marktproject legt een vrijwilligster mij uit dat wat ik voor saamhorigheid aanzag, eigenlijk gelatenheid is. De meerderheid van de inwoners van Ourense is gelaten, want de crisis is immers niet hun schuld en ze kunnen er zelf toch niets aan veranderen. Wanneer je hopeloos zoekt naar werk dat er niet is, wordt het moeilijk. In andere steden zoals Vigo is er wel meer geweld en verzet geweest. Vigo is van oudsher een industriestad en de inwoners zijn er mondiger. De mensen eisen hun rechten op. Over het geweld in steden als Madrid hoef ik denk ik niets te zeggen, dat hebben jullie vast gezien op tv.

Niet alleen door deze staking word ik mij van de crisis bewust. Ook dichter bij huis is het voelbaar: Amigos da Terra moet gaan verhuizen om kosten te besparen. Dit betekent de komende tijd veel spullen inpakken. Lekker fysiek werken dus voor mij. Ben ik op zoek naar nieuwe taken ter afwisseling van computerwerk, komt er zomaar een grote fysieke taak op mijn pad. :-)

Het laat zien wat belangrijk is voor mij om te leren: meegaan met de stroom van het leven en niet proberen alles te willen plannen en bedenken. Spanjaarden zijn hier best goed in, niet teveel aan de toekomst denken. In die zin is deze cultuur in dit land een goede leerschool voor mij.
Deze cultuur en manier van denken heeft er onder andere voor gezorgd dat het land nu in een zwaardere crisis zit dan bijvoorbeeld Nederland of andere Noord-Europese landen. Ik bekijk deze crisis natuurlijk vanuit mijn eigen Nederlandse bril, maar misschien lukt het me later, wanneer ik hier langer ben, de situatie vanuit Spaans oogpunt te begrijpen. Een uitspraak van een vrouw die ik begin september sprak: “De mensen hier hebben geen toekomst. Ze denken ook niet aan de toekomst. Ik praat nog wel eens met jou tijdens Kerst, dan begrijp je beter hoe de mensen hier denken.” Deze vrouw is een Spaanse woonachtig in Ourense, maar ze heeft 20 jaar in Duitsland gewoond en gewerkt.

P.S. Voor wie zich afvraagt waarom ik deze titel voor het blog heb gekozen: 14-N slaat op de datum van de stakingsdag.