De moestuin van Amigos da Terra

Aan het eind van de middag met Raquel naar de moestuin, 30 minuten lopen door de straten van Ourense. Onderweg vertelt ze mij verhalen in het Spaans die ik redelijk kan volgen. Ik begrijp niet alles, maar heb geen zin om elk ding te vragen. Het tempo van het gesprek is wel aangepast trouwens. Ze wil weten wat ik die dag gedaan heb achter de computer en legt me uit dat de projecten niet altijd even concreet zijn binnen de organisatie. Eigen initiatief is welkom.

We zijn te vroeg voor de ontmoeting met een andere vrijwilliger, dus we drinken nog een drankje op een terras. Raquel wil weten wat ik in Nederland heb gestudeerd. Dat is voor veel mensen in Nederland al onbekend, laat staan het uitleggen in het Spaans... Gelukkig begrijp ik even later dat ze me uitlegt dat mensen een ander beeld in hun hoofd kunnen hebben als je iemand iets probeert uit te leggen. Later op de avond lukt het me wel via een voorbeeld om beter uit te leggen wat mijn studie inhoudt.

We ontmoeten de andere vrijwilligster. Een begroeting met 2 kussen op de wang. Dat is hier de gewoonte. Het is 5 minuten lopen naar de moestuin. Die is goed verborgen, want we moeten over een gat in de muur klimmen. Met mijn ongeoefende oog is de tuin eerst niet goed te zien. Het stuk grond dat zich achter het muurtje bevindt lijkt niet direct op een moestuin.

Raquel legt heel veel uit aan de andere vrijwilligster in rap Gallego. Ze weet heel veel over ecologisch tuinieren. Ik weid me aan het bestuderen van wat er in de tuin is. Geen energie om te proberen het gesprek te volgen. Soms stel ik een simpele vraag. Ik krijg een stoffen tas vol met groente mee voor thuis. Lekker!

Op de terugweg stoppen we nog bij een winkel. Raquel moet daar iets regelen. Het is geen gewone winkel, maar een plaats waar mensen gratis spullen kunnen brengen en afhalen. Net zoals de voedselbank, maar dan niet alleen met eten.