De eerste dag

Het afscheid op Schiphol viel me mee. Op dat moment waren er geen tranen bij mij, alleen een stralende lach ‘vol avontuur’. Ik vond het fijn dat de familie die me uitzwaaide allemaal met lieve en opbeurende woorden afscheid namen. Het door de douane gaan duurde even, want er was iemand die een mesje in zijn mapje met pasjes had(?!). En pap, je weet het nu: blijkbaar mag je geen foto’s maken bij het douanegebied, want dan staan die medewerkers erop en dat mag niet. Aan de andere kant aangekomen liep ik nogal snel naar de juiste gate, klaar om in het vliegtuig te stappen. Ik was nog altijd in een ‘gezonde spanning’ stemming. Ik kreeg het pas moeilijk in het vliegtuig, kijkend uit het raam naar buiten. Even een emotionele bui ‘dag Nederland!’ Een tijd later was ik weer blij en nieuwsgierig wat me te wachten staat. Ik kneep even in mijn arm, ik zit echt in het vliegtuig!!

De overstap in Barcelona ging prima. Bij aankomst in Vigo bleek een wiel van mijn koffer af te zijn. Nouja, dan maar met 1 wiel verder… Verder door de schuifdeuren en speuren naar de juiste persoon (geen man met baard te bekennen!), maar gelukkig sprak een vrouw mij aan: dat was mijn andere collega. De mannelijke collega kwam even later.

Met zijn 3-en in een grote jeep naar het treinstation. Onderweg proberen mijn basis Spaans te oefenen en luisteren, ik kreeg gelijk een woord in het Galicisch geleerd. Ik weet het woord helaas niet meer, maar het was een indrukking om het geheel van gevoelens en gedragingen uit te drukken. Collega Anton: Wil je dat ik Spaans of Engels praat? Doe maar Spaans, kan ik gelijk oefenen! Hij kon goed Engels en wanneer ik niet goed begreep wat hij zei in het Spaans, herhaalde hij sommige woorden in het Engels. De vrouw, Paula, kon geloof ik beter Galicisch dan Castellano (=algemeen Spaans), dus moest Anton soms uitleggen wat ik bedoelde. Beide collega’s zijn erg behulpzaam en aardig. Ze deden me gelijk denken aan sommige mensen die ook in Wageningen rondliepen: een beetje hippie-achtig, de sfeer van de groepsbungalows op de Bornsesteeg, eigen moestuin, kippen en gitaar spelen in de avond.

De trein ging pas om 5 uur, dus was er tijd om wat te wandelen door Vigo en iets te eten of drinken. We gingen naar het stamcafé van Amigos da Terra (= de organisatie waar ik nu werk). AdT heeft een kantoor en educatief centrum As Corcerizas in Ourense en een kantoor in Vigo. Tijdens een hapje en een drankje spoorde Anton mij aan Spaans te praten, maar dat lukte niet echt. Deels kwam dat omdat ik moe was en deels omdat mijn vocabulaire nog erg beperkt is. Het was niet dat ik niet wilde praten, maar ik kon op dat moment ook geen onderwerpen bedenken. Mijn hoofd was gewoon ‘blanco’ qua Spaans. Gelukkig begreep Paula dat ik moe was, “straks in Ourense kun je lekker relaxen en ontspannen!”
Anton en Paula brachten mij met de jeep naar het busstation, want er was alleen een dure slaaptrein. Zij hadden nog andere (werk)afspraken. Gelukkig hielpen ze me met een kaartje kopen en wezen ze me de juiste bushalte. Ik was erg blij met deze hulp, want alleen de bus of de trein bleek in praktijk toch nogal lastig! De afstand tussen de bus en trein was verder dan vooraf thuis bleek.

Op het busstation in Ourense wachtten Angel (mentor), Carla en Marcos mij op. Aardige mensen, die gelijk mijn spullen wilden dragen. Ik voelde me gelijk op mijn gemak bij hen. Misschien dat de eerste spanning van nieuwe mensen ontmoeten weg was die ik in Vigo wel nog had. Ik probeerde te praten in half Spaans half Engels, wanneer ik het niet wist.
De aankomst in het appartement verraste mij, wat was het groot!!! Zoals jullie op de foto’s kunnen zien heb ik een grote kamer en de andere ruimtes zijn ook niet klein! Prima huis om voor een tijd te wonen. Leuk detail: overal in de ruimtes hangen plaatjes met uitleg wat er in de betreffende kast/lade zich bevindt. Bijvoorbeeld ‘keuken’, ‘mes’, ‘vork’ en ‘tandpasta’, ‘tandenborstel’. Ook hangen er geschreven briefjes op (zie foto’s). Er staat: wij eten geen koekjes, want we willen niet ‘voor’ (dun persoon) en ‘na’ (dik persoon). Op het andere briefje staat ‘was je mooie lijf elke dag en poets je tanden 3x per dag’.

Na een verkwikkende douche en een rondje supermarkt voor het avondeten (de supermarkt is aan de overkant van de straat!) was de rest van de avond gevuld met heel veel luisteren, een beetje praten en nog meer luisteren. Het is mij nu niet gelijk duidelijk of ik geacht word gelijk Galicisch te leren of het algemene Spaans. Ik heb soms het idee dat mij woorden in het Galicisch geleerd worden. Maar daar kom ik vast gauw genoeg achter als de echte Spaans les straks gaat beginnen.

Zoals op de foto’s te zien is, is mijn kamer ingericht. Dat heb ik vandaag gedaan na de ochtend te hebben geslapen en een ontbijt op het terras met Carla. Marcos lag nog te slapen, die was om 7 uur thuis (ik hoorde de deur). Ja, Spanjaarden weten hoe ze moeten feesten, het liefst de hele nacht. Gister heb ik er nog voor bedankt, maar een andere keer zal ik zeker meegaan.
Dit verslag typ ik in mijn kamer aan een bureau. Ik heb zelfs een bureaustoel gevonden en een doos als steun voor onder mijn voeten, het toetsenbord rust op mijn schoot. Een paar dekens op de stoel, een beveiligde draadloze internetverbinding (we hebben het wachtwoord van de buren geloof ik) en klaar is mijn RSI-proof computer!
Echt superfijn hier, mijn eerste indruk van de mensen en het huis is een goede!

Nu ga ik lekker naar buiten, wandelen met Marcos als gids! Nog even genieten van mijn eerste weekend hier, morgen begint de eerste werkdag.