Afscheid nemen

De laatste tijd stond in het teken van afscheid nemen.
Er waren heel veel ‘laatste keren’.
Ik zal er een paar opnoemen.

De laatste keer met vriendinnen afspreken voor vertrek.
De laatste keer familieweekend in Brunssum en Hengelo.
De laatste keer met mijn moeder samen een dag winkelen en een rondvaartboot nemen in Utrecht.
De laatste keer een (zomerse) zaterdagavond in Rotterdam samen met Oskar en vrienden.
De laatste keer koken voor Oskar en mij. Daarna moeten we dat beiden weer apart van elkaar doen.
De laatste keer met Oskar een avond bank hangen voor de tv of samen een spelletje doen.
De laatste keer samen het echte vakantiegevoel ervaren tijdens een heerlijk weekend op Ameland.

Er waren heel veel mensen die mij ‘veel plezier’ en ‘succes’ wensten. Ook de woorden ‘veel levenservaring toegewenst’ en ‘kom veilig en gezond weer terug’ kwamen voorbij.
Naast in woorden uitgesproken wensen, heb ik ook een aantal kaarten ontvangen. Een zelfgemaakte kaart met een Hollands tafereel erop van een vriendin, een kaart met klompen erop van mijn schoonbroer en zijn vrouw en een (Chinese?) gelukskat die mij in het Spaans ‘toesprak’ van een andere vriendin.
Ik heb zelfs een aantal cadeautjes mogen ontvangen! Naast het Spaanse boekje heb ik van 2 collega’s een mooie bos zonnebloemen gekregen. Van Oskar kreeg ik een mooie en stevige rugzak, die vast en zeker goed van pas komt!
Heel erg lief allemaal, dank jullie wel!!! Alle wensen, kaarten en cadeautjes gaan in mijn koffer mee naar Spanje! ( Al laat ik die zonnebloemen maar thuis, is zo onhandig... )

Bij afscheid nemen hoort ook bedanken. Bedankt aan alle lieve mensen die het mogelijk hebben gemaakt dat morgen mijn avontuur in Spanje kan beginnen! Speciale dank aan Oskar die mij de ruimte geeft om dit avontuur aan te gaan, ondanks de lange tijd die we al samen zijn.
Het thuisfront moet mij loslaten en ik hen. Voor mij is het denk ik gemakkelijker. Ik ga immers weg om nieuwe dingen te ervaren en nieuwe mensen te ontmoeten, maar Oskar en familie blijven achter in het vertrouwde Nederland. Gelukkig is de afstand Nederland – Spanje goed te doen, dat verzacht de pijn van het afscheid een beetje.

Ik vind het nu erg spannend worden, ben stiekem wel zenuwachtig!
Het scheelt dat ik op het vliegveld van Vigo wordt opgewacht door een medewerker van de organisatie die met mij samen de bus neemt naar Ourense. Daar wachten de andere 2 vrijwilligers en mijn mentor mij op. Eerst was het de bedoeling dat ik zelf de juiste bus zou nemen die me naar Ourense brengt, maar op het laatste moment kreeg ik bericht dat het op deze manier is geregeld. Wel zo geruststellend voor mij en het thuisfront dat ik word opgehaald.

P.S. Voor diegenen die het nog niet weten: je kunt linksonder op deze reispagina je emailadres achterlaten. Je krijgt steeds een email wanneer ik een nieuw reisverslag plaats. Zo blijf je op de hoogte van mijn avonturen!

P.P.S. Wil je mijn adres in Spanje weten? Stuur dan even een mailtje!